De tentoonstelling raakt zodoende dus slechts een klein deel van een veel groter onderwerp. De Jansbrugger zette talloze verpakkingen in de spotlight en vestigt onze aandacht op wat er nou écht staat. De inhoud van dat doosje bosvruchtenkoekjes bevat in werkelijkheid minder dan één procent fruit. Even verderop heeft een pak appelsap zich vermomd als cranberry superfruitmix. “Ik lees al mijn hele leven etiketten, dus schrikken doe ik al lang niet meer, maar het ergste voorbeeld dat hier staat vind ik de babyvoeding. Dat is bedoeld voor baby’s tot zes maanden, maar bestaat wel voor één-derde uit suiker. Dat vind ik eigenlijk niet kunnen”, vertelt Charlotte. “En het gebeurt toch, ondanks dat er in de wet staat dat er niet misleid mag worden!”

De tentoonstelling eindigt bij een vleesverpakking waar de Jansbrugger al die trucs “for good” heeft toegepast. Charlotte: “Op de ingrediëntenlijst staat dat er 89% rundvleespuree in zit, die dan weer bestaat uit 40% rundvleespasta, dat dan weer 28% rundvlees bevat. Uiteindelijk zit er dus maar 10% vlees in, maar je hebt een rekenmachine nodig om je dat te realiseren. De voedselproductie wordt er  echter wel een stuk duurzamer van, omdat we minder koeien nodig hebben.” Over hoe de schappen er in de toekomst uit zien is ze duidelijk: “als het goed is precies hetzelfde, dat is het hele idee”.

Manipulatie blijft echter manipulatie, dat realiseert de Jansbrugger zich ook: “kun je het eigenlijk wel maken om mensen te bedriegen?” Die vraag vormde de aanleiding tot deze tentoonstelling. Charlotte: “Zelf kan ik daar natuurlijk geen antwoord op geven”. Daarom kunnen mensen hun visie met permanent marker op een groot bord achterlaten. “Samen kunnen we dat namelijk wel.” Een wetsaanpassing die ‘goed bedrog’ overbodig en ‘kwade misleiding’ onmogelijk maakt is een “toekomstdroom”, maar wel de kant die het volgens Charlotte op moet. “Dat duurt echter zo lang, dat we daar niet op kunnen wachten.” 

Hoewel er behoorlijk wat tijd in dit project zit, studeert Charlotte er niet op af. “Voor mijn scriptie doe ik onderzoek naar wegwerpverpakkingen, waar die duurzamer kunnen. Daar lijkt niet zoveel meer te winnen. Waar ik wél achter kwam is dat mensen niet langs de AH to go gaan omdat ze honger hebben, maar bijvoorbeeld om de tijd te doden.” Daarmee schoof haar onderzoek op naar manieren om mensen minder te laten kopen, en komen onderwerpen als psychologie en gedragsverandering ook daar weer terug. En daarna? “Ik houd van iets artistieks, iets op het grensvlak tussen kunst en wetenschap, tussen voedsel en presentatie. De wetenschap gaat echter te traag, vanwege alle ethische vraagstukken. Misschien hebben we wel behoefte aan iets als voedselfilosofie!”