Alledrie waren ze op zoek naar verbreding van of juist verdieping binnen hun studie.

Natuurkundestudent Bas solliciteerde omdat het idee van de Hyperloop hem erg aansprak: “Ik wilde liever een dreamteam zoals Hyperloop doen dan bijvoorbeeld de zonnewagen. Hyperloop is nieuw, waardoor je niet steeds hetzelfde doet.” Daarnaast vond hij de techniek levitatie, het laten zweven van de pod met behulp van magneten, ontzettend interessant. Helaas bleek vroeg in het proces dat levitatie geen geschikte optie was, dus werden er wielen gebruikt. “Ik heb daardoor bijvoorbeeld leren lassen. Eigenlijk heb ik nu een jaar werktuigbouwkunde gehad” zegt Bas.

Oxana en Rico zaten samen in de ‘navigation and control department’, de groep mensen die zich bezighield met alle software en elektronica van de pod. Rico zag deze taak als een mooie aanvulling op zijn studie, Technische Informatica: “Ik heb de big data track gedaan binnen mijn studie, eigenlijk totaal niet relevant voor machines bouwen. Door Hyperloop heb ik veel geleerd wat ik bij de track systems zou hebben opgestoken.” Oxana, afkomstig van elektrotechniek, vond vooral het leren van nieuwe skills nuttig. “Bij elektro leer je geen printplaten maken, dat heb ik in dit jaar wél geleerd.” Het hele jaar zat vol met deadlines, zo moest na twee maanden het ‘conceptual design’ al af zijn. In januari moest het gehele ontwerp naar SpaceX opgestuurd worden, waarna de 20 beste teams (waaronder de Delft Hyperloop II) door mochten. Het gehele proces verliep niet altijd even soepel. Bas: “Ergens gedurende het jaar werd gevraagd wie nog verwachtte dat we zouden winnen. Ik was de enige die mijn hand opstak.”

De wedstrijdweek stond vooral in het teken van het testen en last minute verbeteren van de pod, gepaard met lange nachten doorwerken en veel stress. Twee dagen voor de wedstrijd sloeg het noodlot toe: de boordcomputer werd verkeerd aangesloten en ging kapot. Het was , dachten ze, het laatste werkende exemplaar. Wat doe je dan? “Mensen waren druk bezig met alle elektronica winkels van LA op een lijstje te zetten, er werd een Reddit post uitgestuurd, mensen waren van plan om naar San Fransisco te vliegen om daar een boordcomputer op te halen.” vertelt Rico. Na een volle dag zoeken vond Oxana, in een doos met andere elektronica, nog een gloednieuwe werkende boordcomputer. Dit was op  de allerlaatste dag dat de, door SpaceX, verplichte tests doorlopen konden worden.“In de ochtend dacht ik nog, oké het is klaar. Ik had het al aan mijn ouders laten weten.” zegt Oxana. Maar gelukkig haalde het team alle tests en mochten ze de volgende dag meedoen aan de wedstrijddag.

De wedstrijddag leek bijna op een festival: er stonden foodtrucks, ijskraampjes, de Tesla modellen en er was live muziek. Toch was er voor het team nog geen tijd om te ontspannen, er was nog steeds een kans dat de boordcomputer vast zou lopen. Op het  grote moment was echter niet de boordcomputer die het team belemmerde, maar de motor. Deze werd na 15 seconden te heet, waardoor hij afsloeg en de pod niet de maximum snelheid haalde. Toch werd het team met deze prestatie tweede, na het ongeslagen Duitse team.

Bas, Oxana en Rico kijken positief terug op de hele ervaring. Bas: “Ik heb ook vooral geleerd hoe het is om te werken in een groot team en ben ook veel minder bang om grote dingen op te pakken.”