“Ik heb 9 maanden onderzoek gedaan naar zenuwcellen, en vooral naar hoe die signalen overbrengen”, legt ze uit. “Die signalen worden van de ene naar de andere zenuwcel verzonden door middel van een stofje dat de verzendende cel loslaat, en de ontvangende cel weer oppikt met receptoren op het celmembraan. Dat membraan heeft echter allerlei rare vormen en uitstulpsels – en we weten niet goed waarom. Het vermoeden bestond dat die vormen een positieve invloed hebben op de specificiteit waarmee receptoren kunnen worden aangestuurd.” Vergelijk dat laatste met de situatie van een doodlopende straat: daar is het moeilijker verdwalen dan op een doorgaande weg. Met het model dat ze heeft ontwikkeld kon Tamara dat vermoeden bevestigen: “naar mate een receptor een dunnere ‘nek’ heeft kan het lichaam die specifieker aansturen”. En nu? “Biologen in Utrecht zijn nu bezig mijn model experimenteel te valideren.” Eventuele verbeteringen laat ze echter aan een volgende student: “het is belangrijk dat dit onderzoek wordt voortgezet, maar ik heb mijn steentje bijgedragen en het is aan iemand anders om verder te werken”.